| Албит » Язмалар » Авылыбыз шәхесләре |
Язмыштан качам димә
| Ниләр генә үтми бу адәм башыннан. Югыйсә һәркем өч көнлек дөньяга кунак булып килә. Бәхетле булып, тигезлек белән бер-берең кадерен белеп яшисе иде дә бит. Юк шул, Ходай ни язган, шуны күрергә икән. Сүзем Кайбыч районы Кошман авылында яшәүче тәти апам Әклимә Садриева турында. 1941 ел башында әнисез кала ул. Соңгы баласыннан өзлегеп, терелә алмыйча бакыйлыкка күчә ана. 6 бала тезелеп кала. Олысы Әлфиягә – 12, кечесе Рафилгә бер яшь тә тулмаган була. Озак та үтми, тагын бәхетсезлек килә: күршеләрендә ут чыгып, алар өен дә көл итә. Җитмәсә, аяусыз сугыш башлана. Кайбычта район мәгариф идарәсе җитәкчесе урынбасары булып эшләүче әтиләре Миргалим Әхмәтовка да сугышка китәргә хәбәр килә. Әлфия белән Әклимә апам кемнән генә фатир сораса да, берәүнең дә алты нарасыйны сыендырырга теләге булмый. Аларны колхоз мәктәбенең ат яба торган бер урынына урнаштыралар. “Әлегә торып торыгыз. Бәлки, балалар йортына илтербез”, – диләр. Рафаилне алырга да киләләр. “Үзебез нәрсә ашасак, шуны ашатырбыз дип, елый-елый булса да алып калдык, – дип сөйли апам. – Кайчакта соранып та йөрдек. Шулай да ачка үлмәдек, Аллага шөкер. Ризыгыбыз – черек бәрәңге, алабута, кычыткан булды”. Китеп 3 атна да үтми, әтиләренең үлгән хәбәре килә. “Военком безгә әйтергә килә дә, бу балалар нишләп бетәр дип, сүз ката алмыйча китә икән”, – ди Әклимә апам. Бераз аякка баса башлагач, туганнар белән киңәшеп, тәти апа авылыбызның бик чибәр егете Сабахтинга тормышка чыга. Калган эне-сеңелләре бишесе дә Андижанга бәхет эзләп чыгып китә. 1958 елда кабат ут чыгып, ярты авыл яна. Тәти апалар тагын йортсыз кала. Нишләргә? Шуннан соң Сабахтин абый, урамда торып булмый дип, өй төзетер өчен акча эшләргә китә. Ул киткәч, сабые – кызы дөньяга килә. Күпмедер вакыттан соң тәти абый бераз акча эшләп кайта. Ләкин ул гына җитми. Бергәләшеп киңәшкәннән соң, карт әнисен, яраткан хатынын, кызын – Гөлгенәсен калдырып, ул кабат китәргә була. Ана карынында тагын бер җан яралып кала. Бу тәти апаның икенчесе – улы Мансур була. Әй, бу ачы язмыш. Тәти апа иренең үлүе турында күтәрә алмаслык ачы хәбәр ала. Нишләсен, түзә адәм баласы. Аның ике баласын аякка бастырасы, кеше итәсе бар бит. Өен дә үзенә җиткерергә, әбине дә соңгы юлга озатырга туры килә аңа. Көн артыннан көн үтә. Гөлгенә дә үз тормышын кора, Мансур да өйләнеп, үзе кебек эшчән кыз ала. Икесе дә матур гына яшәп, балалар үстерә. Әмма бәхетсезлек тә һаман янәшә йөри. Мансурны ферма үгезе сөзә. Аяклары сынып, Казанда күпсанлы операция ясатырга туры килә аңа. Әмма авыру үз эзен калдыра. Ул бүген дә Кайбыч больницасында ята. Тәти апам гомере буе уразасын тотып, шул авыр заманнарда да намазын калдырмыйча яшәде. Бүген тирә-як авылларда мәет юучы да ул. Төрле Коръән ашлары да аннан башка сирәк үтә. “Группа алмадым. Сугыш чоры баласы дип, 400 сум пенсия арткан. Хөкүмәт исәпләмәсә дә, Ходай белер. Барысына да риза. Балаларым гына исән булсын. Мансурым терелеп кайтып, бәхетле картлык кичерергә язсын иде”, – дип теләк тели ул. | |
| Просмотров: 413 | |
| Всего комментариев: 0 | |